Życie nie rozpieszcza ostatnio kibiców Mostostalu Kędzierzyn, którzy zdążyli się już przyzwyczaić do tego, że pasmo wielkich sukcesów nie może trwać wiecznie, że po latach tłustych przychodzą w sporcie lata chude, że budowa zespołu nie jest zadaniem na jeden sezon, nawet przy bardzo sprzyjających okolicznościach i dlatego trzeba wiele cierpliwości i czasu, a także szczęścia, aby znów w kraju było głośno o kędzierzyńskiej seniorskiej siatkówce.

Jednak oprócz tych oczywistych czynników potrzeba także pieniędzy, bez których wielki sport istnieć nie może, a z tym w ostatnich latach w Mostostalu było nie najlepiej. Dlatego tym boleśniejsza wydaje się decyzja tytularnego sponsora: Zakładów Azotowych Kędzierzyn, które z dnia na dzień, po jedenastu latach współpracy, zerwały umowę sponsorską tuż przed okresem transferowym.

Jedenaście lat współpracy to piękny kawałek czasu. Piękny dla kędzierzyńskiej siatkówki i piękny dla sponsorów, dla których przez długie lata kędzierzyński zespół był żywą reklamą, zarówno w kraju jak i za granicą. I trudno przeliczyć włożone pieniądze z marketingowego punktu widzenia na wymierne korzyści sponsorów, ale reklama przez sport w wielu krajach jest najlepszym i jednym z tańszych sposobów promocji własnej firmy i wytwarzanych w niej produktów. Korzystała więc firma, korzystali mieszkańcy Kędzierzyna, którzy mogli być dumni ze swojego miasta i zakładu pracy, korzystał polski sport.

Dzisiaj po latach wielkich sukcesów Mostostal nadal pozostał wizytówką Kędzierzyna i Opolszczyzny mimo słabszych wyników w rozgrywkach krajowych. Wszak jest on jednym z dwóch zespołów, obok Cukierków Brzeg, grających w najwyższej klasie rozgrywek, a o popularności siatkówki w naszym kraju nikogo nie trzeba przekonywać. Jak więc wytłumaczyć decyzję nowego Zarządu kędzierzyńskich Azotów? Wydaje się przecież, że 400 tys. w skali roku dla firmy tej wielkości nie jest sumą, od której mógłby zależeć jej byt, a o takie pieniądze się przecież rozchodzi. Nikt też w uzasadnieniu nie mówi, że proces prywatyzacji miał jakiś wpływ na zerwanie umowy. Nie uzasadnia się tego również niewypełnieniem minimum za kończący się sezon. O co więc idzie? Nie próbuję nawet tego zrozumieć.

Jedno jest pewne. Prezes Mostostalu Kędzierzyn znów będzie musiał się zmierzyć z kwadraturą koła, aby domknąć budżet na przyszły rok. Na pewno nie będzie spektakularnych zakupów mających na celu wzmocnienie zespołu, ale według słów Kazimierza Pietrzyka Mostostal nie przestanie istnieć i to jest dobra wiadomość dla wszystkich kibiców siatkówki w Kędzierzynie i sympatyków tej drużyny rozsianych po województwie opolskim i nie tylko.

"Początkowo myślałem wręcz o likwidacji klubu" - mówi dziennikarzowi NTO prezes Pietrzyk. "Jednak z drugiej strony bezprecedensowe sukcesy, które przejdą do historii naszego miasta i są przedmiotem dumy mieszkańców Kędzierzyna-Koźla i Opolszczyzny, budowało się przez wiele lat. Nie można tak łatwo pozwolić na to, by wszystko szybko zniszczyć. Póki jest zapotrzebowanie na sport, trzeba walczyć. Aspiracje na wyższe cele przełożymy w czasie, zbudujemy tańszy, ale ciekawy zespół: młody, oparty na reprezentacyjnych juniorach. Mam cichą nadzieję, że w tej sytuacji obudzą się ci, którzy mają pewne możliwości wsparcia, a na razie stoją z boku."

Wiele jest pytań przed nowym sezonem, chociaż ten stary jeszcze się nie skończył. Jaki będzie ostatecznie budżet Mostostalu? Kto zostanie w klubie spośród tych zawodników, którym kończą się kontrakty? Kogo uda się pozyskać? Czy klub będzie stać na opłacanie chociażby Petra Zapletala? "Z juniorami można walczyć o medal, ale można też spaść z ligi"- mówi Kazimierz Pietrzyk w jednym z wywiadów. Chyba teraz nie będzie wyjścia i trzeba będzie zaryzykować.

Kiedyś tak zaczynała się historia wielkiego Mostostalu, a dziś zatoczyła koło, z tą tylko różnicą, że Mostostal ma już ugruntowaną markę, bardzo dobre zaplecze i wypracowaną strategię... i jak zawsze - ludzi...którzy kochają siatkówkę. Może znajdzie się też ktoś, kto w tym wszystkim odnajdzie dla siebie szansę i zechce razem z nimi wszystkimi zmierzyć się z trudnym zadaniem powrotu na szczyt?

Autor: Janusz Żuk