Kędzierzyński Panteon Sławy

Kazimierz Pietrzyk - założyciel (1994 r.) i pierwszy prezes Mostostalu, a od 2007 roku ZAKSY Kędzierzyn - Koźle. Przez osiemnaście lat jego pracy na stanowisku prezesa zespół zdobył pięć tytułów mistrzowskich, trzy razy stawał na drugim stopniu podium, a raz zdobył brązowy medal. Ponadto trzykrotnie tryumfował w rozgrywkach o Puchar Polski, zdobył brązowy medal w Lidze Mistrzów oraz srebrny - w Pucharze CEV.
Prezes Pietrzyk był jednym z pomysłodawców i organizatorów Profesjonalnej Ligi Siatkówki. To między innymi dzięki jego pracy polska siatkówka zyskała tak wysoką rangę w Europie i na świecie, stając się w Polsce sportem w pełni profesjonalnym i ciesząc się ogromną sympatią kibiców.
Zrezygnował z funkcji prezesa 21 kwietnia 2012 roku na dwa mecze przed zakończeniem sezonu.

Bogusław Mienculewicz (członek zespołu w latach 1993-1999) Jeden z najbardziej zasłużonych dla kędzierzyńskiego klubu siatkarzy. Urodzony w 1965 roku, 198 cm, wychowanek Bolesławickiego Klubu Sportowego, zawodnik Chełmca Wałbrzych, z którym zdobył Puchar Polski (1993). Były reprezentant Polski.
Do Kędzierzyna przeszedł w 1993r., grając w nim przez 6 kolejnych sezonów do 1999 r. Grał na pozycji środkowego bloku, zasłynął niezwykle skutecznym atakiem z drugiej linii. W olbrzymim stopniu przyczynił się do awansu klubu do serii A 1 ligi (1995), później wraz z zespołem świętował mistrzostwo Polski (1998) i dwukrotnie wicemistrzostwo ('97 i '99). Ceniony przez kibiców i kolegów z parkietu. Pełnił funkcję kapitana zespołu w latach 1997-99. Grał z numerem 11.

Jan Such, urodzony w 1948 roku, były zawodnik Resovii Rzeszów, olimpijczyk (Monachium 1972), absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.
Pełnił funkcję I trenera zespołu Mostostalu - Azoty w latach 1997-99. Odmłodził drużynę, wprowadzając do pierwszej szóstki takich zawodników jak M.Prus, M.Chadała, R.Szczerbaniuk, P.Papke W okresie dwuletniej pracy w klubie prowadzony przez niego zespół zdobył pierwszy w historii klubu i miasta tytuł mistrza Polski (1998), tytuł wicemistrzowski (1999), a także awansował do 1/8 finału Pucharu CEV oraz rozgrywek grupowych Ligi Mistrzów. Obecnie jest trenerem KS Jastrzębie, który to klub doprowadził do 3 miejsce w lidze w 2001.

Urodzony w 1969r, 198 cm, wychowanek KKS Kluczbork, zawodnik Stali Nysa, AZS Częstochowa (czterokrotne mistrzostwo Polski), Legii Warszawa. Do Mostostalu przeszedł po awansie klubu do Serii A w 1995, będąc wówczas aktualnym reprezentantem kraju (6 miejsce na ME '95). Grał na pozycji środkowego bloku, był najlepiej blokującym siatkarzem w zespole i jednym z najlepszych w tym elemencie gry w lidze. Współtwórca największych sukcesów klubu - mistrzostwa (1998) i dwukrotnego wicemistrzostwa ('97 i '99) Polski. Grał z numerem 7.

Absolwent AWF we Wrocławiu, były trener reprezentacji Polski kobiet i mężczyzn. Był trenerem pierwszego zespołu Chemika, a później Mostostalu w latach 1993 - 1997. W tym okresie prowadzony przez niego zespół wywalczył awans do serii A pierwszej ligi (1995), drugie miejsce w Pucharze Polski (1997), a także tytuł wicemistrza Polski po zaciętych meczach z Yawalem AZS Częstochowa (1997). Po odejściu z klubu rozpoczął pracę we Włókniarzu Bielsko - Biała, który to klub wprowadził do serii A 1 ligi.

Jeden z najbardziej zasłużonych dla kędzierzyńskiego klubu siatkarzy. Urodzony w 1968 roku w Warszawie, 186 cm, wychowanek MDK Warszawa, zawodnik KS Jastrzębie Borynia (3 miejsce w lidze '91), Stali Nysa (dwa wicemistrzostwa Polski i Puchar Polski). Były reprezentant Polski (ponad 100 meczów).
Do Kędzierzyna przeszedł w 1996r., grając w nim przez 5 kolejnych sezonów do 2001 r. Grał na pozycji rozgrywającego. Słynął z wojowniczego charakteru, był niekwestionowanym liderem zespołu na boisku. Stał się jednym z najważniejszych ogniw drużyny i współtwórca największych sukcesów klubu. Zdobył w Mostostalu 3 mistrzostwa Polski ('98,'00 i '01), 2 wicemistrzostwa, 2 Puchary Polski ('00,'01), grał w finale Puchary CEV ('00). Bardzo lubiany i ceniony przez kibiców. Pełnił funkcję kapitana zespołu w latach 1999-2001.
Grał z numerem 6.

Marcin Prus (członek zespołu w latach 1997-2002) Urodzony w 1978 r, 198 cm, wychowanek SKS Polmos Starogard Gdański, swoje umiejętności doskonalił w SMS PZPS Rzeszów. Do Mostostalu przeszedł z tytułem Mistrza Europy i Mistrza Świata Juniorów (96 i 97). W Kędzierzynie został rzucony od razu na głęboką wodę, znakomicie wkomponował się do zespołu i był jednym z najlepszych polskich środkowych. Przez wiele lat Marcin stanowił o sile bloku Mostostalu będąc jednym z najspontaniczniejszych graczy ligi, a na pewno najbardziej charakterystycznym (kolorowe fryzury). W Mostostalu Marcin zdobył 3 tytuły MP (1998, 2000, 2001), dwa razy był wicemistrzem Polski (1997, 1999) oraz zdobył 3 Puchary Polski (2000, 2001, 2002). Na arenie międzynarodowej wywalczył III -e miejsce w Pucharze Konfederacji 2000, a także wielokrotnie reprezentował barwy narodowe w meczach kadry i podczas Ligi Światowej. Rozwój zawodowej kariery zahamowały kontuzje, pierwsza miała miejsce podczas sparingu reprezentacji Polski z Łotwą w Żyrardowie. Przeszedł 9 operacji w klinikach polskich i zagranicznych. 8 stycznia 2010 roku oficjalnie zakończył karierę zawodową meczem w Nowym Sączu. Grał z numerem 11.

Popularny Świder to kolejny z wielkich w historii klubu. Siatkarskiego rzemiosła uczył się w Zniczu Gorzów. Następnie grał w Stilonie Gorzów, skąd do Kędzierzyna sprowadził go Waldemar Wspaniały. Uważany jest za tytana pracy, gdyż brak oszałamiającego wzrostu (193 cm) rekompensował dużym wysiłkiem na treningach. Efektem tego jest bardzo duży wyskok. Z Mostostalem sięgał po największe laury: Mistrzostwo Polski (2001, 2002, 2003), Puchar Polski (2001, 2002), 4 miejsce Final Four 2003, 3 miejsce w Final Four 2004. Właśnie po finale Ligi Mistrzów w Mediolanie zauważono "Świdra" we Włoszech. Sebastian nie wahał się ani chwili. Postanowił, że kolejne sezony spędzi we Włoszech, reprezentując barwy RPA Peruggia. W ciągu czterech lat występów w tym klubie zdobył w 2005 roku wicemistrzostwo Włoch, a indywidualnie wybrany został najlepszym siatkarzem rundy zasadniczej. Kolejne trzy sezony grał w Lube Banka Macerata.Tu dwukrotnie wywalczył z zespołem Puchar Włoch i raz Superuchar. W 2010 roku zgodnie z obietnicą wrócił do Kędzierzyna, z którym podpisał dwuletni kontrakt. Jednak 10.11.2010 r. po rozegraniu zaledwie pięciu spotkań doznał koszmarnej kontuzji zerwania mięśnia czterogłowego uda. Mimo długiej walki o powrót do sportu 12.03.2012 rozwiązał kontrakt z ZAKSA. Grał z numerem 13.

Paweł tak jak Marcin Prus pochodzi ze Starogardu Gdańskiego. Z siatkówką zetknął się w Polmosie Starogard Gdański. Następnie przeszedł do MKS MDK Warszawa, z którym zdobył tytuł Mistrzów Polski Juniorów 1996. Po tym sukcesie został zauważony przez włodaży Mosto. Bardzo prędko wdarł się do pierwszej szóstki. W Kędzierzynie spędził siedem lat. W tym czasie przeżył najpiękniejsze lata swojej kariery. Z Mostostalem zdobył: Mistrzostwo Polski 1998, 2000 i 2001, 2002, 2003; Puchar Polski 2000 i 2001; wicemistrzostwo Polski 1997 i 1999; 3 miejsce w Final Four Pucharu CEV 2000; IV miejsca w Final Four Ligi Mistrzów w Opolu (2002) oraz III miejsca w Final Four Ligi Mistrzów w Mediolanie (2003). W 2003 roku przeszedł z Kędzierzyna do PZU AZSu Olsztyn, gdyż nie mógł z prezesem Pietrzykiem dość do porozumienia w sprawie kontraktu. W 2010 roku zakończył karierę i założył w Olsztynie szkółkę siatkarską Papke-Volley. Grał z numerem 14.

"Benek" swoje pierwsze siatkarskie kroki stawiał w MOSie Oława. Następnie udał się do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Rzeszowie. Po ukończeniu Szkoły został sprowadzony przez trenera Sucha do Mostostalu. Niestety młody środkowy nie od razu zyskał uznanie działaczy i trenerów Mosto. Postanowiono go wypożyczyć do Chełmca Wałbrzych. Gdy po roku wrócił do Kędzierzyna na stałe zagościł na parkiecie. Wkrótce zadomowił się w pierwszej szóstce i wraz ze swoim kolegą z SMS - Marcinem Prusem stanowił jedną z najgroźniejszych par środkowych w Polskiej Lidze. Wraz z Mosto osiągnął wiele sukcesów: Mistrz Polski 2000 i 2001, 2002, 2003, wicemistrz 1999, zdobywca Pucharu Polski 2000 i 2001, 3 miejsce w Final Four Pucharu CEV 2000 4 miejsce w Final Four Ligi Mistrzów 2002; 3 miejsce w Final Four Ligi Mistrzów 2003. Wkrótce został zauważony we Włoszech. Jednak z niewiadomych przyczyn jego transfer do Padwy nie doszedł do skutku. Został na jeszcze jeden sezon w Mosto. W 2004 r. opuścił Kędzierzyn, podpisując kontrakt z EKS - em Skrą Bełchatów, gdzie spędził dwa lata. Potem kolejne dwa lata występował udanie w barwach AZS-u Częstochowa. Do kolekcji medali dodał jeszcze dwa Puchary Polski i dwa mistrzostwa Polski ze Skrą oraz Puchar Polski i wicemistrzostwo kraju z AZS-em Częstochowa. Po czterech latach w 2008 roku powrócił ku radości kibiców do Kędzierzyna, ale po dwóch latach gry znów wyruszył w Polskę i zwiął się z beniaminkiem z Kielc. Grał z numerem 10.

Waldemar Wspaniały w przeszłości prowadził Stilon Gorzów. Następnie przejął drużynę Mostostalu po Janie Suchu. W swojej kadrze miał tak dobrych zawodników, że sprowadził jedynie Sebastiana Świderskiego. Doprowadził klub do największych sukcesów: Mistrzostwa Polski (2000, 2001, 2002 i 2003), Pucharów Polski (2000, 2001 i 2002) ; III miejsca w Final Four Pucharu CEV (2000) IV miejsca w Final Four Ligi Mistrzów w Opolu (2002) oraz III miejsca w Final Four Ligi Mistrzów w Mediolanie (2003). Jego znakomite osiągnięcia w klubie zostały zauważone przez zarząd PZPS i Waldemar Wspaniały został zatrudniony do pracy z reprezentacją. W roku 2003 zrezygnował z kadry. Do dziś nie wiemy czy powodem tej rezygnacji była duża krytyka mediów co do łączenia funkcji trenera Mosto i reprezentacji czy też słabe wyniki Mostostalu w tym sezonie. Sześć miesięcy poźniej rozstał się także z Mostostalem. Tym razem nie z własnej woli. Po prostu prezes Mosto postanowił, że po słabym sezonie należy zmienić trenera i nie przedłużył kontraktu.

Roland jako jeden z nielicznych siatkarzy całą swoją profesjonalna karierę związał z Kędzierzynem. Tu stawiał swoje pierwsze siatkarskie kroki, tu uczył się podstaw tej gry, tu debiutował na parkietach. Udało mu się razem z kolegami wywalczyć awans do serii A i właśnie to uważa za swój największy sukces. Później był tylko zmiennikiem Pawła Papke i z boku oglądał wszystkie mecze o kolejne Mistrzostwa Polski, Puchary Polski, czy też walkę o najlepsze miejsce w Europejskich Pucharach. Za co podziwiamy Rolanda? Przede wszystkim za to, że umożliwił Mosto grę z najlepszymi, bo bez tego nie byłoby kolejnych sukcesów. Podoba nam się też przywiązanie do barw klubowych, bo dziś w sporcie niektórzy zapomnieli, że są jeszcze inne wartości niż pieniądze. Grał z numerem 2.

Popularny "Duszek" był swego czasu najlepszym libero w Europie. Jego perfekcyjne przyjęcia, a przede wszystkim znakomite obrony budziły uznanie wszystkich, którzy kochają tę dyscyplinę sportu. Przez wiele lat ten człowiek od czarnej roboty umożliwiał wyprowadzenie ataku, zagranie kombinacji. Niestety ostatnie lata nie były już tak pomyślne dla tego sympatycznego Słowaka. Kontuzje sprawiły, że część sezonu spędził poza parkietem, a wchodząc do gry bez pełnego przygotowania nie był w stanie grać na najwyższym poziomie. Pamiętajmy jednak tylko to, co było wielkie w grze tego znakomitego siatkarza. Grał z numerem 7.

Rafał Musielak spędził w Mostostalu okrągłe dziesięć lat i chociaż popularnością ustępował Sebastianowi Świderskiemu czy Pawłowi Papke, bez niego trudno wyobrazić sobie sukcesy pięciokrotnych mistrzów Polski. Obdarzony perfekcyjnym przyjęciem, znakomitym technicznym atakiem i nieprzyjemną dla przeciwnika zagrywką był ostoją Mostostalu w latach największych sukcesów. Sześć razy stawał na najwyższym podium Mistrzostw Polski (w tym pięć razy, grając w barwach Mosto), trzy razy fetował zdobycie Pucharu Polski, dwukrotnie występował w Final Four Ligi Mistrzów, plasując się najpierw na czwartym, a po roku na trzecim miejscu. Jest zawodnikiem, który przeszedł do historii opolskiej siatkówki w meczu pucharowym z Olimpiakosem Pireus, kiedy to dzięki znakomitej zagrywce doprowadził do zwycięstwa Mosto w trzecim secie, nie schodząc z pola zagrywki od stanu 18:24 do końca. Przez ostatnie lata trzy lata rzadko gościł na parkiecie. Walczył z licznymi kontuzjami i wierzył, że jeszcze wróci na boisko w pełni sprawny. Prezes Pietrzyk też liczył, ze pomoże zespołowi jako libero, ale i na tej pozycji przegrał walkę ze zdrowiem. Po zakończeniu sezonu 2005/2006 musiał pożegnać się z Mostostalem, zamykając w ten sposób definitywnie złoty okres w historii klubu i polskiej siatkówki. Grał z numerem 8.

Andrzej Kubacki do Mostostalu trafił w 1995 roku i spędził w zespole 17 lat. Przez większą część tego okresu był drugim trenerem. Przez dwa sezony sam prowadził zespół. Zdobył, najpierw z Mostostelem a potem z ZAKSĄ, wszystkie dotychczasowe medale, a więc pięć tytułow mistrzowskich, trzy wicemistrzostwa i jeden brązowy krążek, a ponadto trzy Puchary Polski, brąz ligi Mistrzów i srebro Pucharu CEV. Pożegnał się z pierwszym zespołem po zakończeniu sezonu 2011/2012. Nie zerwał z kędzierzyńską siatkówką, bo, jak sam mówi, za bardzo kocha to miasto. Zajął się więc szkoleniem i selekcją młodzieży.

Michał Ruciak spędził w Kędzierzynie siedem sezonów, a jego nazwisko kojarzy się z odrodzeniem niebiesko-biało-czerwonych, którzy po kilku latach chudych znowu zaczęli walczyć o medale. Przez te siedem lat Michał był najbardziej eksploetowanym zawodnikiem w zespole, gdyż jego znakomite przyjęcie i techniczny atak były nie do zastąpienia. Wraz z ZAKSĄ dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Polski, dwa razy Puchar Polski, a także brązowy medal PlusLigi i srebro Puchar CEV . Na okres gry w Kędzierzynie przypadają też Jego największe sukcesy reprezentacyjne: mistrzostwo Europy, brązowy medal ME, złoty i brązowy medal Ligi Światowej i srebrny medal Pucharu Świata. W pierwszych dwóch latach wybierany był też przez naszych czytelników "zawodnikiem sezonu".

Paweł Zagumny to prawdziwa legenda polskiej i światowej siatkówki. Mistrz Świata z 2014 roku, wicemistrz świata z 2006 roku, a do tego mistrz Europy, zwycięzca Ligi Światowej i srebrny medalista Pucharu Świata. Klubowych medali i pucharów nikt nie zdoła policzyć, chociaż niektórzy wytykają mu brak mistrzostwa Polski.W Kędzierzynie Paweł spędził pięć sezonów (2010- 2015) i miał ogromny udział w powrocie naszego klubu do krajowej i europejskiej czołówki. Wraz z ZAKSĄ dwukrotnie wywalczył wicemistrzostwo Polski (2010/2011; 2012/2013 ), dwa razy zdobywał Puchar Polski (2013 i 2014), raz srebrny medal Pucharu CEV, brązowy medal MP i czwarte miejsce w LM. Indywidualnie wybierany był najlepszym rozgrywającym finałowego turnieju o PP w Częstochowie i MVP Final Four PP w Zielonej Górze.

Jurij spędził w Kędzierzynie 7 lat i pozostałby na pewno na dłużej, gdyby mie zmiana przepisów. Był tak ważny dla zespołu, że Prezes Kazimierz Pietrzyk wystąpił o przyznanie mu polskiego obywatelstwa. Z zespołem zdobył wszystkie tytuły: dwa PP, dwa razy tytuł wicemistrza Polski, srebrny mdeal Pucharu CEV i brązowy medal MP, a na koniec MISTRZOSTWO POLSKI. Mimo intratnej propozycji ze strony Skry, został w Kędzierznie i z naszym klubem czekał na złoto. Jest przykładem nieczęstej dziś wierności barwom klubowym i za to między innymi należy mu się ogromny szacunek.

Mimo że spędził w Kędzierzynie-Koźlu tylko dwa sezony, to dołączył do grona najwybitniejszych szkoleniowców kędzierzynian. Przed sezonem 2015/2016 stworzył drużynę, z którą dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski, ustanawiając w pierwszym roku trudny do pobicia rekord 26 wygranch w 29 meczach. W drugim roku pracy do "złota" w mistrzostwach Polski dorzucił Puchar Polski. Sukcesy z ZAKSĄ otworzyły mu drogę do objęcia reprezentacji Polski.

Łukasz Wiśniewski spędził w Kędzierzynie-Koźlu osiem lat i jest tym zawodnikiem, który w 2012 roku rozpoczynał nową erę kędzierzyńskiej siatkówki . Znamienne jest, że rozmowy z utalentowanym środkowym AZS-u Tytana Częstochowa rozpoczął Pan Kazimierz Pietrzyk, a po odejściu Prezesa sfinalizowała Pani Sabina Nowosielska. Już w pierwszym sezonie gry (2012/2013) Łukasz wywalczył wraz z ZAKSĄ wicemistrzostwo Polski, Puchar Polski i IV miejsce w Lidze Mistrzów. Kolejne lata były na ogół jeszcze lepsze: trzy razy mistrzostwo Polski (2016, 2017, 2019), kolejne wicemistrzostwo (2018) i następne trzy Puchary Polski (2014, 2017, 2019) oraz Superpuchar (2019). Wśród nagród indywidualnych wymienić należy pięciokrotny tytuł najlepszego blokującego Pucharu Polski. Łukasz słynął ze znakomitego bloku, soczystego ataku, ale jego wizytówką była zagrywka, słynna "wiśniowka", która nieraz zmieniała losy meczu. Wierność klubowym barwom, profesjonalizm i spokój na boisku to cechy, które zawsze kibicom ZAKSY kojarzyć się bedą z tym zawodnikiem.

Nie zdobył z ZAKSĄ mistrzostwa Polski, bo raz na przeszkodzie stanęłą pandemia, a za drugim razem przegraliśmy finał z Jastrzębskim Węglem. Ale to Nikola Grbić wygrał z ZAKSĄ największe klubowe trofeum w Europie - Ligę Mistrzów, a oprócz tego dwukrotnie Superpuchar Polski, raz Puchar Polski i wicemistrzostwo Polski. Pracował w Kędzierzynie w trudnym okresie pandemii, która pokrzyżowała plany na sezon 2019/2020, który zakończony został bez rozdania medali, a w kolejnym sezonie zmusiła zawodników do gry przy pustych trybunach. Jednak nie przeszkodziło to niegdyś najlepszemu zawodnikowi przełomu XX/XXI wieku, mistrzowi olimijskiemu z Sydney, w osiągnięciu z ZAKSĄ najwięszego sukcesu w historii klubu - Pucharu Ligi Mistrzów. W każdej z drużyn, które prowadziłem, pracowałem w ten sam sposób, ale dopiero w ZAKSIE, z tymi zawodnikami, przyszło potwierdzenie słuszności w postaci wyników. Ten sukces zapamiętam na całe życie - mówił po finale w Weronie.

Paweł Zatorski ("Zati") spędził w Kędzierzynie siedem sezonow, będąc przez cały czas ostoją linii defensywnych ZAKSY. Mimo mlodego wieku przyszedł do niebiesko-biało-czerwonych jako zawodnik już utytułowany. Był już dwukrotnym mistrzem Polski, dwukrotnym zdobywcą Pucharu Polski, srebrnym medalistą Ligi Mistrzów. Większość trofeów zdobył jednak w Kędzierzynie-Koźlu wraz z tym najważniejszym - Pucharem Ligi Mistrzów. Jako zawodnik ZAKSY zdobył też dwukrotnie tytuł mistrza świata. Wypada więc za Pawłem powtórzyć:"- Dziękuję za wszystko, to były piękne lata... "

Kapitan niebiesko-biało-czerwonych, który poprowadził Grupę Azoty ZAKSĘ Kędzierzyn- Koźle do największego sukcesu w historii klubu, jakim było zwycięstwo w Lidze Mistrzów, spędził w naszym zespole sześć lat, zdobywając w Kędzierzynie-Koźlu swoje największe trofea w drużynie i indywidualnie. Dwukrotnie otrzymywał tytuł najlepszego zagranicznego siatkarza "Strefy Siatkówki" (2016, 2019), raz tytuł siatkarza sezonu 2018/2019 "Przeglądu Sportowego"(2019), trzy razy tytuł najlepszego rozgrywającego Pucharu Polski i wiele innych. Z zespołem wywalczył pięć medali mistrzostw Polski, w tym trzy złote, trzy razy zdobywał Puchar Polski i dwa razy Superpuchar. Na koniec zdobył klubowe mistrzostwo Europy. Był niekwestionowanym liderem i dobrym duchem zespołu, za co mu dziękujemy.

Po zakończeniu kariery zawodniczej Sebastian Świderski przez rok był trenerem ZAKSY, potem dyrektorem sportowym, ale największe sukcesy odniósł jako prezes. Za Jego prezesury Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle odniosła największe sukcesy w historii klubu i polskiej siatkówki: 3 razy mistrzostwo Polski (2016.2017, 2019), 3 Puchary Polski (2017.2019, 2021), 2 Superpuchary (2019, 2021) i co najbardziej spektakularne - wygrała Ligę Mistrzów. Nie udało się tylko wywalczyć 3 koron, czego Grupa Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle dokonała rok później za prezesa Piotra Szpaczka.

Kamil Semeniuk jest rodowitym kędzierzaninem. W ZAKSIE rozpoczynał swoją siatkarską karierę i z ZAKSĄ zdobył swoje największe dotychczasowe trofea: trzy tytuły mistrza Polski, dwa wicemistrzostwa, trzy Puchary Polski, dwa Superpuchary oraz te najbardzie prestiżowe - dwukrotne złoto Ligi Mistrzów. W ostatnim sezonie poprowadził niebiesko-biało-czerwonych do zdobycia "trzech koron", zostajac MVP sezonu i MVP Wielkiego Finału Ligi Mistrzów. I chociaż szkoda, że Kamil żegna się z ZAKSĄ, wierzymy, że będzie czarował swoją grą kibiców w reprezentacji Polski i we Włoszech.

Był trenerem ZAKSY tylko przez sezon, ale dokonał z zespołem tego, co nie udało się żadnemu jego poprzednikowi - zdobył potrójną koronę: Puchar Polski, mistrzostwo Polski i wygrał Ligę Mistrzów. Mimo tego, że przed sezonem 2021/2022 z drużyny Klubowego Mistrza Europy odeszlo trzech kluczowych zawodników i wielu skazywało ZAKSĘ na walkę o 5-6 miejsce, nie tylko wygrał Ligę Mistrzów i Puchar Polski, ale powrócił z zespołem na mistrzowski tron.

Aleksander Śliwka przyszedł do ZAKSY w 2018 z Asseco Resovii Rzeszów i spędził w Kędzierzynie sześć sezonów, z czego przez ostatnie trzy był kapitanem zespołu. Wygrał z ZAKSĄ trzykrotnie Ligę Mistrzów, trzykrotnie zdobył też Superpuchar, czterokrotnie wznosił Puchar Polski, dwukrotnie stawał na najwyższym podium PluLigi, dokładając do tego dwa srebrne medale. Jak sam powiedział na pożegnanie: "Ja osobiście czuję, że dzięki klubowi, dzięki ludziom tutaj rozwinąłem się przez ten czas nie tylko jako siatkarz, ale i jako człowiek. To miejsce na zawsze zostanie w moim sercu. Przyjeżdżałem do klubu z wielkimi tradycjami, z wielkimi sukcesami i jednego z najlepszych w Polsce, ale wyjeżdżam, dzięki też trochę dołożeniu swojej cegiełki od nas, z najbardziej utytułowanego klubu w Polsce. Bardzo cieszę się, że tak jest i mam nadzieję, że tak pozostanie przez bardzo długi czas."

Łukasz Kaczmarek przyszedł do ZAKSY w 2018 roku z Cuprum Lubin, gdzie początkowo grał na pozycji przyjęcia z atakiem. Tam właśnie Gheorghe Cretu "przekwalifikował" go na atak i tak już zostało. W Kędzierzynie, podobnie jak Aleksander Śliwka, odniósł swoje największe sukcesy klubowe: Wygrał z ZAKSĄ trzykrotnie Ligę Mistrzów, trzykrotnie zdobył też Superpuchar, czterokrotnie wznosił Puchar Polski, dwukrotnie stawał na najwyższym podium PluLigi, dokładając do tego dwa srebrne medale. W pamięci kibiców pozostaną na zawsze zagrywki, którymi zakończył pamiętny finał Ligi Mistrzów rozgrywany 1 maja 2021 roku w Weronie oraz ta, którą "położył" Osmanę Juantorenę kończąc "złotego seta" , dającego awans do półfinałów Ligi Mistrzów 2020/2021 i wiele innych akcji. Łukasz. Dziękujęmy."