Grali u nas

Sławomir Gerymski

Sławomir Gerymski to kolejny zawodnik, który na zawsze zapisał się w historii Mostostalu i z którym nieodłącznie związane są pierwsze sukcesy tego klubu. Zawsze słynął z wojowniczego charakteru i był niekwestionowanym liderem drużyny. Natomiast kibice i koledzy cenią Go przede wszystkim za profesjonalne podejście do tego, co robi.

Popularny "Dziadek" jest osobą bardzo interesującą. Uwielbia ciężko pracować i zachęca do tego innych. Właśnie dzięki ciężkiej pracy Sławek ma na swoim koncie wiele sukcesów. Jest wielokrotnym Mistrzem Polski, a w reprezentacji kraju zaliczył ponad 100 występów. Jednak sam uważa się za osobę sportowo niespełnioną. Jego największe marzenie- - występ na olimpiadzie - nie ziściło się.

Na uwagę i podziw zasługuje także fakt, iż "Gerym", mając (nie wypominając) 36 lat, wcale nie zamierzał kończyć kariery. "Czuję się jak... nastolatek. Zarówno duchowo, jak i fizycznie. Na razie - odpukać! - poważne kontuzje mnie omijają. Do tej pory nawet przez chwilę nie zastanawiałem się nad zakończeniem kariery. I mam nadzieję, że jeszcze trochę pobiegam po parkietach. Lubię swoją pr$acę i nie wyobrażam sobie życia bez siatkówki" - twierdził dwa lata temu w jednym z wywiadów Sławomir Gerymski.

Dwunastoletniego Sławka do treningów w MKS MDK Warszawa nakłonił starszy brat. Poznał on się na talencie Mistrza Polski dużo wcześniej niż on sam. Gerymski w MDK Warszawa rozwijał się i dojrzewał siatkarsko. "Od początku miałem pewne problemy ze względu na zbyt niski wzrost, ale myślę, że brakujące centymetry nadrabiałem sprytem. Moim pierwszym trenerem był Wojtek Góra, któremu wiele zawdzięczam i z którym do dziś utrzymuję kontakt. Z MKS-em zdobyliśmy trzykrotnie mistrzostwo Polski w kategorii juniorów, złoty medal w Spartakiadzie Młodzieży, kilka medali Szkolnego Związku Sportowego. Przez cztery lata grałem także w reprezentacji Polski juniorów."

Następnie podpisał kontrakt z drużyną z Jastrzębia. Właśnie tam rozpoczęło się pasmo sukcesów młodego siatkarza. "Miałem wprawdzie propozycję przejścia do Hutnika Kraków, ale pomyślałem wówczas, że jest jeszcze za wcześnie, aby przenosić się do tak dobrego klubu, bo nie miałem tam możliwości grania w podstawowym składzie. W Jastrzębiu już po kilku miesiącach byłem podstawowym zawodnikiem i awansowałem z tym klubem do ekstraklasy." Pierwszy raz stanął na podium Mistrzostw Polski, gdy zdobył pierwszy brązowy medal dla Jastrzębia. W 1993 roku opuścił jednak ten klub i przeniósł się do Nysy, która wówczas święciła sukcesy na polskich parkietach. Dwa wicemistrzostwa kraju i Puchar Polski to bilans trzysezonowej gry w Stali Nysa. W 1996 roku już jako doświadczony zawodnik trafił do nowobudowanej drużyny trenera Milewskiego. "W Kędzierzynie przeżyłem niewątpliwie najlepszy okres w swojej karierze. Wraz z drużyną wywalczyłem trzy złote medale MP, dwa srebrne, dwa Puchary Polski i II miejsce w Pucharze Konfederacji. Ale muszę również podkreślić, że nie chodzi tu tylko o same sukcesy odniesione z tym klubem, bo zawsze staram się być blisko kibiców i mieć jak najlepsze wspomnienia."

Jednak w 2001 roku podziękowano współautorowi triumfów i reżyserowi gry. Kiedy rolę pierwszego rozgrywającego miał przejąć młody i utalentowany Piotrek Lipiński i do zespołu trafił Słowak Marek Kardos. "Niestety nie miałem wtedy innego wyjścia, musiałem opuścić Kędzierzyn, mimo że robiłem wszystko, żeby tam zostać." - wspomina. "Taka jednak była decyzja trenera Wspaniałego"

"Dziadek" się wycofał z gry o najwyższe trofea. Przeszedł do Morza Szczecin. Tam miał okazję do gry bez obciążeń i stresu. Spróbował także trenerki. Drużyna, którą trenował i w której grał, osiągnęła cel i utrzymała się w lidze, jednak działacze zalegali zawodnikom z wypłatami i Sławek wrócił do Nysy. Tam także występował tylko przez jeden sezon. Następnie sprowadzono go do Rzeszowa. Szczerze mówiąc, byłem już zmęczony grą w Serii A, pewnymi układami i nieprzyjemnymi sytuacjami związanymi także z moim życiem prywatnym. Potrzebowałem wtedy coś zmienić w moim życiu, zrobić coś dobrego."- mówił. Razem ze starym znajomym z Mosto - trenerem Janem Suchem zaczęli odbudowywać potęgę tego klubu. Wprowadzili zespół do PLS-u i postawili sobie za cel utrzymanie go w lidze. " Zawsze najważniejsze jest dla mnie, żeby wykonać ten cel, który przede mną się stawia, nawet kosztem zdrowia".

A kiedy tego dokonali, niespokojny duch Sławka znów kazał Mu zmienić miejsce zamieszkania i przegnał na drugi koniec Polski - do Piły. Tam u boku trenera Luksa miał jako doświadczony zawodnik i kapitan pomóc kolejnemu beniaminkowi. Niestety, Joker nie utrzymał się w PLS-ie, więc Gerymski po zakończeniu rozgrywek podjął się kolejnego zadania - został szkoleniowcem zespołu, w którym spędził ostatni sezon. Jednak przed sezonem 2007/2008 władze Jokera sprzedały miejsce w lidze zespołowi z Poznania i tam trafił również Sławomir Gerymski. Po roku jednak i KS Poznań został rozwiązany, więc Sławek przeniósł się do Gorzowa, gdzie pracuje już drugi sezon.

Autor: Jacek Żuk