Trenerzy ZAKSY

Andrea Giani

---

W sezonie 2024/2025 ZAKSĘ Kędzierzyn-Koźle prowadzić będzie legenda włoskiej i światowej siatkówki, Andrea Giani, który witając się z kibicami na konferencji prasowej powiedział: - Mam świadomość tego, że otrzymałem szansę poprowadzenia klubu z ogromną historią i jestem za to bardzo wdzięczny. Przede mną pierwszy sezon w PlusLidze, której realia będę odkrywać z przyjemnością. Jako trener włożę całe serce, by ZAKSA liczyła się w walce o to, do czego wszystkich przyzwyczaiła, czyli o najwyższe cele.

Siatkówka, w której Andra Giani odnosił i wciąż odnosi tyle sukcesów, najpierw jako zawodnik, a obecnie jako trener, nie była jego pierwszym sportem. - Jako dziecko trenowałem kajakarstwo i byłem naprawdę dobry - opowiada. - Jeżeli dobrze pamiętam, brałem udział w 80 zawodach i tylko raz nie okazałem się najlepszy. Ale ten sport był strasznie męczący. Trening polegał na tym, że przebiegałem 10 km, a do tego jeszcze pokonywałem spory dystans w wodzie. Cztery godziny ciężkiej pracy dziennie. To było bardzo dużo jak na młodego chłopaka. Poza tym w kajakarstwie czułem samotność. Byłem mały, ale zrozumiałem wtedy, że to ważne, aby uprawiać sport, w którym masz obok siebie kolegów.

Pewnego razu, kiedy miał dwanaście lat, na pierwszy siatkarski trening zaprosił go nauczyciel w szkole. - Poszedłem na pierwszy trening i to od razu było takie "Wow"! Wtedy zrezygnowałem z kajakarstwa i jednocześnie grałem w siatkówkę oraz w piłkę nożną. To trwało rok. Po tym czasie wybrałem dyscyplinę, którą uprawiałem później z powodzeniem przez lata- wspomina.

- Po dwóch latach treningów trafiłem do rozgrywek ogólnokrajowych. Następnie do Serie B, w wieku 14 lat. Pamiętam, że wracałem wtedy o 14.00 do domu ze szkoły. Godzinę później miałem pierwszy trening, o 17.00 kolejny, a o 20.00 trzecie zajęcia. Każde z innym zespołem: z chłopakami w moim wieku, z drużyną z III ligi i z seniorami grającymi na drugim szczeblu. Do tego rozgrywałem jeszcze trzy, cztery mecze w tygodniu, najczęściej w weekendy. Byłem trochę jak maszyna, dom, autobus, hala. Dom, autobus, hala. I tak w kółko. Ale sprawiało mi to wielką przyjemność. Po kajakarstwie to było coś komfortowego, naprawdę (śmiech) - opowiada o pierwszych latach swojej kariery.

W 1985 roku został zawodnikiem Parmy, która grała w najwyższej lidze i występował w młodzieżowej reprezentacji Włoch. Wszystko działo się bardzo szybko. W siatkówce funkcjonuję do dzisiaj, od 40 lat. I chyba jestem szczęściarzem, bo podchodzę do niej wciąż z tą samą wielką pasją.

W Parmie przyszły największe sukcesy klubowe. Sześć razy zdobywał mistrzostwo Włoch, dwa razy Puchar Włoch, trzy razy Superpuchar. a ponadto 3 razy Puchar Europy Mistrzów Klubowych, trzy razy Puchar CEV, dwa razy Superpuchar Europy, trzy razy Puchar Zdobywców Pucharów, trzy razy Puchar Europy Mistrzów Klubowych.

- Uważam, że wiele uczą porażki. Jeżeli właściwie do nich podejdziesz i wyciągniesz z nich naukę, one pozwolą ci się rozwinąć. Po pierwsze mistrzostwo Włoch sięgnąłem z Parmą po tym, jak trzy razy rzędu przegrywaliśmy rywalizację o złoto. Czułem, że wtedy, gdy nie udawało się zwyciężyć, miałem w sobie wielką motywację do poświęceń i dzięki niej stałem się lepszym zawodnikiem. Wiele pracowałem nad techniką, właściwym ułożeniem ręki i widziałem efekty. W siatkówce ważny jest talent, ale jeszcze ważniejsza jest wewnętrzna dyscyplina. Staram się uczyć dziś tego moich zawodników - zdradza swoją filozofię.

Andrea Giani jako zawodnik należał do pokolenia włoskich Fenomenów. Tak właśnie nazywano reprezentację Italii, która w latach 90. dominowała w światowych rozgrywkach, trzy razy z rzędu zdobywała mistrzostwo świata, siedem razy wygrywała Ligę Narodów, cztery razy mistrzostwo Europy, do tego Puchar Świata i Puchar Wielkich Mistrzów, ale nigdy nie zdobyła mistrzostwa olimpijskiego, dwukrotnie grając w finale. Za pierwszym razem przegrała z Holandią, a za drugim z Brazylią.

- W Barcelonie przeciwko Holandii w tie-breaku prowadziliśmy 15:14, po moim ataku mieliśmy piłkę meczową. Ale trzy kolejne akcje wygrali oni. W ostatniej dostałem piłkę w trudnej sytuacji i nie trafiłem w boisko. Było po meczu. Najgorszy nie był ten moment, kiedy sędzia zakończył spotkanie i Holendrzy zaczęli się cieszyć. Fatalnie poczułem się podczas dekoracji, kiedy na ich szyjach zawieszano złote medale, a ja miałem w głowie, że byliśmy o krok od zwycięstwa.

W kolejnych trzech latach reprezentacja Włoch zdobyła mistrzostwo Europy, trzecie z rzędu mistrzostwo świata i dwa razy wygrała Ligę Światową. Każdą imprezę kończyła na podium, często na jego najwyższym stopniu.

Przyszły jednak koleje Igrzyska w Atlancie i kolejna porażka w finale.

- Atlanta była trudnym doświadczeniem, które siedziało we mnie przez dłuższy czas, ale ono paradoksalnie pomogło mi w dalszej karierze. Myślę, że byłem ambitnym zawodnikiem. Moje kolano operowano siedem razy, ale za każdym razem wracałem do grania z taką samą werwą. Był tylko jeden rok, kiedy zabrakło mnie w drużynie narodowej. Dalej chciałem wygrywać i nienawidziłem tego uczucia, gdy schodziłem z boiska pokonany - opowiada.

W Sydney Włochy nie weszły już nawet do finału. W półfinałach przegrali z Jugosławią braci Grbiciów.

- Pamiętam tamten półfinał. Był niezwykle zacięty. Pierwszy set - nasza porażka na przewagi. Drugi - jeszcze dłuższy i jeszcze bardziej zacięty [Jugosławia wygrała go 34:32 - przyp. red.]. Brakowało nam szczęścia i chłodnej głowy w kluczowych momentach. Oni mieli wtedy znakomitą generację graczy. Nikola nie był może aż tak ekspresyjny jak jego brat, Vladimir, ale miał wielki wpływ na grę tamtego zespołu.

- Grałem w siatkówkę do 2007 roku, do 2005 reprezentowałem mój kraj - mówi Andrea Giani. - Pamiętam, że przez pięć ostatnich lat grania przyuczałem się już do zawodu trenera. Stwierdziłem, że szybko, płynnie zmienię swoją rolę i od razu po zakończeniu kariery zostałem szkoleniowcem Modeny. Wtedy wydawało mi się, że kluczowe są treningi z piłką, gra i uczenie młodych zawodników techniki. Tamten pierwszy rok w roli trenera był trudny. Zrozumiałem wtedy, że najważniejsze w tej pracy jest co innego, właściwa komunikacja.

Po zakończeniu kariery Andrea Giani został szkoleniowcem Modeny, potem Roma Volley i Calzedonia Verona. W 2015 roku zaczął trenować Słowenię.

- Pamiętam mój pierwszy trening ze Słoweńcami. Było lato 2015 roku. Powiedziałem im: "W tej chwili zajmujemy 39. miejsce w światowym rankingu. Wiecie, co ludzie mówią o słoweńskiej siatkówce? Że jest gówniana. Ale patrzę na was i wiem, że dzięki ciężkiej pracy może z nią niebawem być dużo lepiej". Zaczęliśmy pracować, czułem, że nawiązałem odpowiednią więź z drużyną. Oni błyskawicznie zaczęli podwyższać swój poziom. Przed mistrzostwami Europy rozgrywaliśmy turniej towarzyski. Przegraliśmy z Niemcami, ale pokonaliśmy Serbów oraz Francuzów. Widziałem po zawodnikach, że zrobiło to na nich duże wrażenie. Że jeszcze bardziej w siebie uwierzyli - opowiada.

-Nadeszły mistrzostwa. W grupie Słowenia przegrała z Polską. - Kiedy trafiliśmy na nią w ćwierćfinale, nikt nie dawał nam szans. W końcu mierzyliśmy się z mistrzami świata. Wygraliśmy jednak 3:2. Przed półfinałem z Włochami powiedziałem zawodnikom: "Panowie, słoweńska siatkówka nie ma już żadnych granic. My możemy wszystko". I pokonaliśmy kolejnego faworyta, tym razem 3:1. Dopiero w wielkim finale zatrzymała nas Francja - opowiada Andrea Giani.

Później był srebrny medal ME z Niemcami i objęcie reprezentacji Francji, z którą odniósł swój największy sukces. Wygrał mistrzostwo olimpijskie w Paryżu (2024), którego trzy razy nie zdobył jako zawodnik, wcześniej dwukrotnie wygrywając Ligę Narodów (2022, 2024).

- Na złoty medal czekałem 35 lat, z pewnością inaczej jest mieć go jako zawodnik czy trener, ale to niesamowita satysfakcja, że zarówno przeciwko drużynie włoskiej, jak i przeciwko świetnej polskiej drużynie, wygraliśmy dzięki jakości gry na wysokim poziomie, za każdym razem ją udoskonalając - mówił po finale Giani.

Wiosną 2014 roku Andrea Giani podpisał kontrakt z ZAKSĄ. - Objąłem ZAKSĘ, bo wprowadzenie tego klubu z powrotem na szczyt to duże wyzwanie. A ja lubię wielkie wyzwania - mówił nam Andrea Giani, nowy trener zespołu z Kędzierzyna-Koźla. - Ostatni sezon to była tragedia. Zgadzam się z tym. Liderzy odchodzą, to też prawda. Ale do drużyny dołączają jakościowi zawodnicy, niektórzy młodzi i perspyktywiczni. Rozmawiając z ludźmi z klubu, czułem, że myślimy podobnie. ZAKSA ma iść do przodu, ale tu nie chodzi o to, by zaraz, jutro, była dużo lepsza. Ma stawać się lepsza krok po kroku, dzień po dniu. To bardzo ciekawy projekt - uzasadniał swoją decyzję nowy trener ZAKSY, którego witamy i gratulujemy mistrzostwa olimpijskiego.

Autor: Janusz Żuk