Grali u nas

Marcin Nowak

---

"Kiedyś byłem w programie Ewy Drzyzgi, gdzie zaproszono paru takich facetów jak ja. Jeden z nich stwierdził, że skoro już jest tak wysoki, że nie musi wchodzić po drabinie, no to został malarzem. A ja mogę powiedzieć, że skoro unoszę ręce w górę i całe dłonie wystają mi nad siatkę, to chyba musiałem zostać siatkarzem." - opowiada pozyskany w ubiegłym sezonie środkowy Mostostalu.

Marcin Nowak jest jednym z bardziej doświadczonych i utytułowanych siatkarzy w Polskiej Lidze Siatkówki. Grał na ligowych parkietach we Włoszech, a także na olimpiadzie w Atlancie. Jego 215 cm wzrostu sprawiają, że jest najwyższym siatkarzem w Polsce i jednym z najwyższych, obok "rosyjskich wież" zawodnikiem na międzynarodowych parkietach. Od kilku lat udowadnia, że ponadprzeciętny wzrost może zarówno przeszkadzać, jak i pomagać. Bardzo dobry w ataku i w zagrywce Nowak, ma bowiem problemy z dojściem na czas do bloku. Jednak i tak jest bardzo sprawny, co udowodnił, grając z konieczności na przyjęciu w ekipie z Sosnowca.

"Szczerość cenię najbardziej" - powtarza na każdym kroku, choć czasem płaci za to pewną cenę. - "Uważam, że jeśli mam powiedzieć najgorszą prawdę, to powinienem to zrobić. Nie lubię niedomówień, które później powodują w decydujących momentach na boisku problemy przekładające się na przegrane mecze czy sety. Wszystkie sprawy należy według mnie rozwiązywać wcześniej i jeżeli tylko mogę, staram się to załatwiać. Wiele osób coraz częściej mi powtarza, że może czasami warto nie mówić czegoś, bo to powoduje różne komplikacje i konflikty, ale ja uważam, że konflikty mogą budować, mogą pobudzać ludzi do mobilizacji i do zdrowej rywalizacji." - tłumaczy.

Marcin wyróżnia się spośród innych siatkarzy przede wszystkim wzrostem. "Systematycznie łapałem po 10 cm (rocznie). Idąc do technikum, miałem 1,99 m i wtedy byłem już najwyższy w klasie. Skończyłem rosnąc w wieku 18 lat." Przysparzało mu to wiele kpin, a dla kolegów było możliwością do dowcipkowania. Wtedy Marcin zdecydował się na siatkówkę. Jednak i wtedy było mu trudno. "Oni od iluś tam lat trenowali i już coś umieli, a ja dołączyłem do nich dopiero pod koniec ósmej klasy, wiec mnie dołowali." - wspomina siatkarz.

"Bardzo dużo zawdzięczam swojemu pierwszemu trenerowi Andrzejowi Czerwikowi. Mądry, kulturalny facet z klasą - który kiedyś był wystawiającym w AZS-ie Częstochowa - często ze mną rozmawiał i wspierał mnie psychicznie. Mówił o tych docinkach ze strony moich kolegów: "Marcin, oni jeszcze przyjdą do ciebie po autografy". I po dwóch, trzech latach przychodzili. A ja im podpisywałem." - kontynuuje.

Następnie trafił do Częstochowy, która stała się dla niego najważniejszym, jak dotychczas, przystankiem w jego sportowej karierze. Tam spędził sporą część swojego życia, tam stawiał pierwsze kroki w swojej pierwszoligowej karierze i tam wreszcie odnosił pierwsze sukcesy. Aż czterokrotnie sięgał po złoty medal Mistrzostw Polski, raz wraz z kolegami wywalczył brązowy medal, a także Puchar Polski.

W tym okresie, wraz z Damianem Dacewiczem i Piotrem Gruszką, trafił również do reprezentacji Polski, gdzie odgrywał nieprzeciętną rolę. Już na pierwszej imprezie, jaką były Mistrzostwa Europy wywalczył z kolegami 6 miejsce. Później przyszedł awans na Igrzyska w Atlacie i 5 miejsce ME w Dreźnie. W reprezentacji występował nieprzerwanie od 1994 do 2003 roku.

To właśnie w kadrze zwrócił na siebie uwagę włodarzy włoskiego Juce Padowa, w którym spędził kolejne swa sezony. "Przyznam, że trochę tęskno mi za Włochami; chciałbym pojechać tam na jakieś wakacje, pogadać po włosku, bo to fajny, miły dla ucha język, no i pobyć wśród tamtych ludzi, którzy są bardzo sympatyczni. Co jeszcze wyniosłem? Pewność siebie i profesjonalizm. Tam zawodnik ma tylko przyjść na mecz i zagrać. A czy trenuje, czy nie, nikogo to nie interesuje i nikt go nie biedzie pilnował. Najwyżej później nie będzie miał kontraktu."

Po dwóch latach znów zamieszkał na rok pod Jasną Górą, a następnie przeniósł się do Sosnowca. Nie może jednak powiedzieć, że rekonesans do rodzinnego kraju był dla niego udany. "To nie był dla mnie udany rok. W pierwszej części sezonu raz grałem, raz nie, a jak już grałem, to na różnych pozycjach. Potem wiedziałem, że jestem w dobrej formie, ale ciężko mi było wskoczyć do szóstki, bo jak już zespół grał i wygrywał, to trenerzy nie zmieniali składu. Czekałem na swoją szansę, doczekałem się w play-offach, no i ta końcówka ligi nie była zła. Miałem nadzieje, że będę w reprezentacji na kwalifikacje olimpijskie, ale tak się nie stało. Trudno."

W nowy sezon Marcin wkroczył z nowymi perspektywami i nową koncepcją swojego rozwoju zawodowego. Pierwszym etapem była zmiana pracodawcy. Nowak po rozwiązaniu umowy sosnowieckim klubem przeniósł się na północ, do Olsztyna. "PZU AZS to bardzo dobra drużyna, z którą będę mógł grac o medale mistrzostw Polski i w europejskich pucharach. A to dla mnie bardzo ważne, bo... jestem zły, że nie ma mnie w reprezentacji. Czuje się na siłach, żeby walczyć o powrót do kadry, wiec było jasne, że jeśli zostanę w kraju, to tylko w Bełchatowie albo w Olsztynie. Szczerze mówiąc, jestem bardzo zadowolony, że podpisałem umowę z PZU AZS, bo wolałem Olsztyn niż Bełchatów. Jeszcze udowodnię, że potrafię grac w siatkówkę." - witał olsztyńskich kibiców.

W następnym sezonie potwierdził swoje słowa. Pracował ciężko i zagrał znacznie lepiej niż w Sosnowcu. "W tym sezonie prezentuje się jako dojrzały zawodnik z ustabilizowaną zagrywką - mówi o Nowaku były trener kadry Ryszard Bosek . - Blokuje średnio, ale widać, że się stara. Śledzi taktykę rywali. Chyba podporządkował się zaleceniom trenera Rysia, a kiedyś uważał, że sam wszystko wie najlepiej." Mimo to nie otrzymał powołania do kadry. Następny sezon był nieudany da całego zespołu, który grał z meczu na mecz gorzej, co wobec presji wyniku rodziło spięcia i zgrzyty. Symbolem tych napięć stał się Marcin, którego dyskusję z trenerem zaobserwowały kamery. Dopiero nowy szkoleniowiec - Waldemar Wspaniały - poukładał zespół, który w półfinale ostatecznie nawiązał równorzędną walkę z siatkarzami Ireneusza Mazura.

Po sezonie nastąpiła kolejna zmiana trenera, a Ireneusz Mazur nie widział w swojej drużynie roli dla Marcina Nowaka. Ten, gdy otrzymał wolną rękę zdecydował się na ofertę Kazimierza Pietrzyka. "Przychodzę do Kędzierzyna z wielkimi nadziejami. Jestem doświadczonym siatkarzem i wiem, że tym młodym chłopakom trzeba pomóc. I jeśli tylko będą chcieli, to służę im pomocą. Ktoś, kto zna mnie dłużej, wie, że ja nie jestem konfliktowym, ale szczerym facetem. Liczę, że po wzmocnieniach Mostostal napsuje krwi najlepszym w kraju, zwłaszcza na własnym parkiecie"

Tak też było. Marcin Nowak bardzo serio odebrał swoją rolę. Znacznie poprawił blok, wiele wniósł w ataku. Na dodatek wbrew obawom był bardzo istotnym ogniwem zespołu. Nie nauczycielem, a raczej starszym kolegą, który potrafił wciąż bardzo wiele przekazać jako były reprezentant Polski i olimpijczyk z Atlanty.

Do tego, jak to Marcin, nie godził się z porażkami i wymagał bardzo wiele - od zespołu, a zwłaszcza od siebie. Bardzo często po przegranych meczach krytycznie przyznawał: "Nie pomogłem kolegom na tyle, na ile powinienem", choć statystyki mówiły co innego. Marcin był bowiem najlepiej blokującym fazy zasadniczej i drugim na przestrzeni całego sezonu.

W sezonie 2007/2008 koledzy wynagrodzili mu tę postawę oraz niekwestionowaną pozycję w zespole i wybrali go kapitanem drużyny. Marcin nadal wyróżniał się na parkiecie, będąc jego liderem. Królował w bloku. W klasyfikacji najbardziej aktywnych blokujących w rundzie zasadniczej ustąpił miejsca tylko Danielowi Plińskiemu, natomiast w fazie play-off zdetronizował zawodnika PGE Skry Bełchatów. W rankingu najskuteczniej blokujących w rundzie zasadniczej z 50 oczkami zdobytymi poprzez blok na koncie plasował się na czwartym miejscu, natomiast po raz kolejny forma podskoczyła w walce o najwyższe cele i w play-offach z 29 punktami został liderem tej listy. Oprócz tego kapitan ZAKSY może pochwalić się wysoką skutecznością w ataku ( 53% skuteczności), co dało mu (obok Wojciecha Grzyba z olsztyńskiego AZS-u) miano najlepiej atakującego wśród graczy na pozycji środkowego. I pozostałby Marcin Nowak z pewnością w Kędzierzynie, gdyby nie pewien incydent, który przydarzył się kapitanowi ZAKSY pod koniec rozgrywek w pierwszym meczu play-off z Resovią.

- Rozstaliśmy się z Marcinem w bardzo przyjaznej atmosferze. Obie strony doszły do wniosku, że nie ma sensu podgrzewać atmosfery jaka wytworzyła się pod koniec sezonu między Marcinem a kibicami" - tłumaczył taką decyzję prezes Pietrzyk.

Autor:Jacek Żuk/ Janusz Żuk