Nasi zawodnicy

Kamil Semeniuk

---

Kamil Semeniuk jest rodowitym kędzierzynianinem, więc miłość do siatkówki jest wpisana w jego geny, a została ugruntowana, gdy rozpoczął naukę w Sportowym Gimnazjum nr 5 w Kędzierzynie -Koźlu. Potem był MMKS i Młoda ZAKSA, z którą zdobył srebrny medal mistrzostw Polski. W sezonie 2015/2016 został włączony do szerokiej kadry "dorosłej ZAKSY", a po wypożyczeniu do Effectora Kielce Sławomira Stolca został czwartym przyjmującym w zespole.

- Odkąd pamiętam, zawsze z bratem i kolegami wychodziliśmy na podwórko i graliśmy, czy to w piłkę nożną, czy właśnie w siatkówkę. Gdy kończyłem szóstą klasę szkoły podstawowej, miałem już w planach, by podobnie jak mój brat pójść do sportowego gimnazjum. Wahałem się tylko nad tym, czy pójść do klasy o profilu piłki nożnej jak mój brat, czy może spróbować sił w klasie o profilu piłki siatkowej. Wybrałem to drugie i teraz nie wyobrażam sobie życia bez siatkówki - mówił w jednym z wywiadów.

W 2014 roku po okresie gry w MMKS-ie zadebiutował w zespole Młodej ZAKSY. - Gdy grając jeszcze w MMKS-ie Kędzierzyn-Koźle odpadliśmy z ćwierćfinałów mistrzostw Polski juniorów, postanowiłem coś zmienić. Jednak chodziłem już wtedy do pierwszej klasy technikum w Sławięcicach, więc gra w innym klubie poza Kędzierzynem-Koźle nie wchodziła w rachubę. Usłyszawszy, że w składzie Młodej ZAKSY po sezonie odejdzie jeden z przyjmujących, postanowiłem spróbować swoich sił i wziąć udział w naborze do drużyny Młodej ZAKSY. Udało mi się wywalczyć miejsce w zespole i jestem bardzo szczęśliwy, że mogę w nim grać - wyjaśniał kulisy swojego debiutu w zespole prowadzonym przez Rolanda Dembończyka.

- Odkąd tylko poznałem Kamila, widać było, że jego celem jest gra w PlusLidze i w pierwszym zespole ZAKSY - tłumaczy Roland Dembończyk. - Choć był w mojej drużynie zdecydowanie najmłodszy, w ogóle nie sprawiało mu to trudności. Na jednym z pierwszych treningów zorganizowałem grę w singla na piasku - opowiada Dembończyk. - Po pewnym czasie przychodzi do mnie Kamil, więc pytam się go, jaki wynik padł w pojedynku z jego udziałem. A on: "wygrałem 15:0". To bardzo mocno dało mi do myślenia, ponieważ zwyciężyć w tej grze bez straty punktu, nie popełniając tym samym żadnego błędu, to naprawdę duża sztuka. Od tego momentu zacząłem mu się baczniej przyglądać i regularnie wystawiałem go w wyjściowej "szóstce".

Wraz z debiutem w rozgrywkach Młodej ZAKSY przyszło powołanie do kadry juniorów i chociaż nie pojechał na mistrzostwa świata do Meksyku, docenia to wyróżnienie, które jest dla niego zachętą do dalszej pracy. - Gra w reprezentacji to największe marzenie, jakie można sobie wymarzyć. Cieszę się, że moja kariera dalej się rozwija - mówi.

Jak zaznacza, jego życie od zawsze toczyło się wokół siatkówki, bo na inne zajęcia po prosu nie miał czasu. - Codziennie muszę wstawać wcześnie rano, by dojechać do szkoły. Zmęczony po szkole wracam do domu i często nie mam czasu na odpoczynek, na zjedzenie porządnego obiadu, ponieważ muszę jechać na trening. Już będąc zmęczony po szkole, muszę dać z siebie wszystko na treningu, co nie jest proste. Dopiero po treningu mam więcej czasu. Wtedy jem obiad, jeśli wcześniej nie mogłem, lub kolację. Siadam do nauki i czasami do komputera. Staram się wcześnie chodzić spać, by się wyspać i mieć siły na kolejny dzień. Jednak nie zawsze mi się to udaje - opowiadał, grając jeszcze w Młodej ZAKSIE, jednak zaznacza, że sport wynagradza mu wszystkie trudy, które ponosi.

W pierwszym sezonie w "dorosłej ZAKSIE" wychodził tylko na krótkie zmiany, przede wszystkim na zagrywkę. Skład ZAKSY był ustabilizowany i trener nie robił wielkich zmian, a jeśli trzeba było coś poprawić, w odwodzie był Rafał Buszek.

Przed kolejnym sezonem musiał podjąć decyzję, co dalej? -Przyznam, że przed tym sezonem miałem taki moment zastanowienia czy może nie pójść do teoretycznie słabszej drużyny, gdzie grałbym znacznie więcej. Ale ostatecznie wstrzymałem się z podjęciem takiej decyzji, ze względu na to, że będzie dużo grania. Gramy w Lidze Mistrzów, będzie sporo meczów do rozegrania w lidze, na pewno więc tych szans do gry będzie więcej. Taką przynajmniej mam nadzieję - że zdobędę więcej cennego doświadczenia- mówił w jednymz wywiadów.

I była to dobra decyzja. W drugim sezonie częściej wychodzi na parkiet i spisuje się znakomicie. Widać, że Ferdinando De Giorgi mu ufa i chwali za zaangażowanie podczas treningów.- Jeśli takie jest zdanie trenera, to tylko mogę się cieszyć. Na treningach staram się dawać z siebie jak najwięcej- mówi w jednym z wywiadów.

W sezonie 2018/2019 został wypożyczony do Aluronu Virtu Warty Zawiercie, gdzie znacznie częściej pojawiał się na boisku. - Roczny pobyt w naszym klubie mocno Kamilowi pomógł. Grał u nas często, dzięki czemu przede wszystkim nabrał większej pewności siebie. To zawodnik "z papierami" na grę w pierwszej reprezentacji - ocenia swego byłego gracza Dominik Kwapisiewicz, drugi trener Aluronu.

Prawdziwy przełom nastąpił jednak wtedy, kiedy Kamil powrócił do ZAKSY w 2019 roku po wypożyczeniu. Nie tylko wywalczył sobie miejsce w wyjściwej "szóstce", ale został najrówniej grajacym zawodnikiem zwycięzcy rozgrywek (przyp. w sezonie 2019/2020 nie przyznano medali), wiec pojawiły się oferty z zagranicy. - W ostatnich tygodniach otrzymałem oferty z klubów włoskiej Serie A, ale w moim planie kariery jeszcze nie pora na grę za granicą - tłumaczy przyjmujący Grupy Azoty ZAKSA Kędzierzyn-Koźle. - Nie zamykam się jednak na taką możliwość. Zresztą gdybym powiedział teraz, że całe życie chcę spędzić w Kędzierzynie-Koźlu, byłoby to niebezpieczne. Obok siedzi bowiem moja dziewczyna i jakby to usłyszała, to chyba naprawdę szeroko otworzyłaby oczy - opwiada Kamil.

- Nie ma co ukrywać: Kamil jest "łakomym kąskiem" na rynku transferowym. To zawodnik, w którego można inwestować na długie lata, stąd też dużo drużyn było zainteresowanych jego pozyskaniem. Tym bardziej cieszy mnie, że zdecydował się pozostać w naszym klubie. I mam nadzieję, że już niedługo trafi do pierwszej reprezentacji Polski - przyznaje prezes ZAKSY Sebastian Świderski, który mówi: - Łączy nas nie tylko numer, bo Kamil też nieco przypomina mnie, kiedy byłem zawodnikiem. Ma bardzo waleczne serce, jest zawsze gotów do ciężkiej pracy, a pewne braki w warunkach fizycznych nadrabia techniką, skocznością i dynamiką.

- Od najmłodszych lat grałem z numer trzynaście. Jeśli miałbym w jakikolwiek sposób porównać siebie do obecnego prezesa ZAKSY, to wydaje mi się, że on też nie był jakiś entuzjastyczny na boisku. Natomiast zawsze wiedział, co na tym boisku ma robić - zastanawia się nasz prtzyjmujący ZAKSY.

Kamil Semeniuk nie tylko mentalnie podobny jest do prezesa ZAKSY. Do Sebastiana Świderskiego upodabniają go także warunki fizyczne. -Przy szybkiej piłce na skrzydło niższemu zawodnikowi ciężej jest dość do ataku, bo stawia krótsze kroki i musi dołożyć więcej dynamiki. A wyższy siatkarz lekko wyskoczy i już jest nad siatką. Ale trzeba sobie jakoś radzić - mówi. I radzi sobie całkiem dobrze.

Autor: Janusz Żuk

W artykule wykorzystano materiały ze strony siatka.org i czassiatkowki.pl oraz nto.pl